"Wielkiej kultury", która z czasem staje się kulturą turystyczną, nie stworzył spontanicznie prosty człowiek. To nie przypadek, że jej przejawy odnajdujemy w wielkich budowlach religijnych, pałacach, rezydencjach i zamkach. Wielka kultura, wymaga patronatu i zarządzania siłą roboczą, jest kulturą dworską. Bogactwo, wielkość, splendor, wzorce sztuki i nowości intelektualne należą do instrumentów rządzenia. A mistycyzm władzy chyba najbardziej efektywnie wyraża się przez religię. Świątynia i pałac, a w wypadku starożytnego Egiptu ich rozciągnięcie na kulturę otaczającą zmarłych, często wydają się określać najistotniejsze cechy minionych kultur. Dobrze zakorzeniona tradycja może wywierać wpływ odczuwalny w całym społeczeństwie, ale żeby osiągnąć to stadium, musi rozprzestrzenić się kosztem innych tradycji, musi opanować umysły narodu. Wszystko inne zostaje "kulturą ludową".
Barry J. Kemp Starożytny Egipt. Anatomia cywilizacji, tłum. Joanna Aksamit, PIW 2009
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz