Nie oddały dobrej usługi wiedzy historycznej meandry szkolnych programów nauczania. Kazimierz Wielki w pierwszych latach po wojnie był przykładem błędnej polityki zagranicznej. Rezygnacja z Pomorza i ze Śląska wystawiała mu złe świadectwo, jezcze gorsze ekspansja na Ruś Halicko-Włodzimierską. Częściową rehabilitację zapewniono mu po 1956 r., przy czym jego prawdziwy triumf pośmiertny — jako budowniczego drugiej Polski — miał miejsce w dekadzie lat siedemdziesiątych XX w. Oficjalna wykładnia podobnie jak różne poglądy polityczne dziś obecnie chyba zdeformowały nieco tę postać, próbując ją przystosować do swoich potrzeb.
Henryk Samsonowicz Dziedzictwo średniowiecza, Ossolineum 2009
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz